امام باقر علیه السلام فرمود: کسی که امام حسین علیه السلام را در حال نماز دیده است برای من نقل نمود که: «ایشان در یک جامه نماز می­گزارد و امام حسین علیه السلام برای او نقل نموده که: پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) را دیده است که در یک لباس نماز می­خواند.»[4]

 

   حسن بن جهم از امام رضا علیه السلام روایت کرده که از آن حضرت علیه السلام شنیدم که   می­فرمود: «امام حسین علیه السلام فرمود: هر که دوست دارد اجل او به تأخیر بیفتد و عمری دراز یابد و روزیش فزونی گیرد باید صله­ی رحم انجام دهد.»[5]

 

  در روایتی آمده «از امام حسین علیه السلام سؤال شد: چرا خدای سبحان روزه را بر بندگان خود واجب فرمود؟ فرمود: تا ثروتمندان درد گرسنگی را بچشند پس اضافه­ی دارایی خویش را بر درماندگان صرف کنند.»[6]

 

   در روایتی دیگر از امام حسین علیه السلام نیز چنین آمده است: «هرگاه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) روزه­دار بود افطار خود را با خرما شروع می­کرد.»[7]

 

   از شخصی به نام طرمّاح نقل شده که «از حسین بن علی علیه السلام شنیدم که می­فرمود: در طواف خانه خدا همراه پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) بودیم که باران بر ما بارید رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) رو به ما کرد و فرمود: عمل­های خود را از سر گیرید؛ زیرا گناهان گذشته ما بخشوده شد.»[8]

از شخصی به نام عبدالرحمن بن اصبهانی نیز روایت شده که می­گفت: «حسین بن علی علیه السلام حجّ و عمره را با هم به جا آورد؛ برای عمره خود طواف خانه­ی خدا و سعی بین صفا و مروه را انجام داد؛ سپس ساعتی در حجر اسماعیل نشست آنگاه برخاست و برای حجّ خود هفت دور طواف و هفت دور سعی میان صفا و مروه انجام داد سپس فرمود: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) این­گونه عمل می­کرد.»[9]

 

   برخی از منابع از حبیب بن مظاهر نقل کرده­اند که: «طواف واجب خود را شروع کردم یک دور از آن را انجام داده بودم که ناگاه کسی به بینی­ام خورد و خون از آن جاری شد؛ من از طواف خارج شدم و بینی­ام را آب کشیدم سپس برگشتم و طواف را از سرگرفتم. جریان را برای امام حسین علیه السلام نقل نمودم فرمود: اشتباه کردی [که آن را از سر گرفته­ای] بهتر بود بعد از بازگشت طوافت را ادامه می­دادی سپس ادامه داده فرمود: [در عین حال] چیزی از کفّاره و ....] بر تو واجب نیست.»[10]

 

   نقل شده که ابن­عباس از امام حسین علیه السلام پرسید: ای اباعبدالله علیه السلام [فلسفه و] مقصود از سنگریزه­هایی که به جمرات افکنده می­شوند چیست؟ زیرا ما (مسلمانان) دیر زمانی است که پیوسته آنها را به جمرات می­افکنیم. امام علیه السلام فرمود: «هیچ جمره­ای نیست، مگر آنکه در زیر آن فرشته­ای و شیطانی نهفته است؛ پس هرگاه مؤمنی رمی کند فرشته آن را می­گیرد و به آسمان بالا می­برد و هرگاه کافری رمی کند شیطان به او می­گوید: به نشیمن­گاه خود افکندی.»[11]

 

   از عکرمه  روایت شده که می­گفت: «در خدمت امام حسین علیه السلام از مشعرالحرام رهسپار [سرزمین منی] شدیم از حضرت علیه السلام می­شنیدم که پیوسته تلبیه می­فرمود تا [اینکه در سرزمین منی] رمی جمره عقبه نمود؛ در این باره از ایشان پرسیدم فرمود: به همراه پدرم [علی بن ابیطالب علیه السلام] از مشعرالحرام رهسپار گشتیم پیوسته از او شنیدم که تلبیه می­فرمود تا [در سرزمین منی] رمی جمره عقبه نمود؛ من نیز در این باره از ایشان پرسیدم فرمود: من همراه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) [از مشعرالحرام] رهسپار گشتیم پس پیوسته می­شنیدم که تلبیه می­فرمود تا اینکه [در سرزمین منی] رمی جمره عقبه نمود.»[12]

 

   در روایتی آمده که «از امام حسین علیه السلام سؤال شد: آیا جهاد مستحب است یا واجب؟ فرمود: جهاد بر چهار گونه است: دو گونه آن واجب است و سومی مستحبّی است که جز با واجب بر پا نمی­شود و چهارمی مستحب است.

امّا یکی از آن دو جهاد واجب، جهاد شخص است با نفس [امّاره] خود، تا آن را از معصیت­های خداوند باز دارد و این بزرگترین جهادهاست؛ و مجاهده­ با آن کفّاری که هم مرز شما [اهل اسلام] هستند [چه به صورت دفاعی و یا در صورت فراهم بودن شرایط به صورت ابتدائی دومین جهاد] واجب است و  امّا آن جهاد مستحبی که جز با واجب به پا نمی­شود مجاهده با دشمنان می­باشد که بر همه­ی امّت واجب است؛ اگر همگی آن را ترک کنند عذاب به آنها می­رسد و این عذاب عمومی همه را [از خوب و بد] فرا می­گیرد [بنابراین نباید ترک شود] و گرنه این جهاد بر امام [بی امّت] مستحب خواهد بود [نه واجب] و حدّ این نوع جهاد آن است که امام علیه السلام همراه امّت خود به سراغ دشمنان برود و با آنان جهاد کند. و اما آن جهادی که بر همه مستحب است، تلاشی است که کسی برای به پاداشتن روشی عادلانه و نیکو و به پاداشتن سنّتی حسنه در جامعه و یا رشد و باروری و احیاء آن انجام ­دهد؛ پس کار و تلاش در این راه از بهترین اعمال است زیرا آن، احیای سنّت [نبوی] است.» رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: هر که سنت حسنه­ای را پدید آورد هم خود به پاداش آن می­رسد و هم از پاداش تمام کسانی را که تا روز قیامت به آن عمل می­کنند بی­آنکه از پاداشهای آنان چیزی کاسته شود بهره­مند می­شود.»[13]

 

   در برخی از منابع نقل شده که امام حسین علیه السلام در رکن  حجر الأسود دامن کعبه را گرفته بود و با خداوند به مناجات برخاسته عرض  می­کرد: «ای معبود من به حقّ من که نعمتم بخشیدی و سپاسگزارم نیافتی و مبتلایم نمودی و شکیبایم ندیدی پس تو ای مهربان نه با ناسپاسی من نعمت خود را گرفتی و نه با ناشکیبایی­ام سختی و بلای خود را پیوسته داشتی؛ آری ای محبوب دل من؛ از کریم جز بزرگواری و کرم بر نیاید.»[14]

 

2/9/4 دعای امام حسین علیه السلام در مسجد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)  

    از فردی به نام شریح نقل شده که می­گفت «در مدینه وارد مسجد رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) شدم پس حسین بن علی علیه السلام را در سجده دیدم که گونه خود را به خاک گذاشته می­گفت: «سرور من؛ آقای من؛ آیا اعضای مرا برای گرزهای آهنین دوزخ آفریده­ای؟ آیا احشاء مرا برای نوشیدن مایع گداخته دوزخ آفریده­ای؟ معبودا اگر مرا به گناهانم مؤاخذه فرمایی تو را به بزرگواریت بازخواست خواهم نمود و اگر مرا به همراه گنهکاران محبوس داری از محبّتی که به تو دارم آنان را آگاه خواهم ساخت؛ سرور من فرمانبرداری بندگان تو را سودی نبخشد و نافرمانی من تو را زیانی نرساند؛ پس آن را که به تو سودی نرساند به من عطا فرما و آن را که به تو زیانی نزند بر من ببخشای به راستی که تو رحم کننده­ترین رحم کنندگانی.»[15]

 

    امام سجاد علیه السلام حدیثی از امام حسین علیه السلام نقل کرده­اند که فرمود: «در هنگام تضّرع به درگاه خداوند عادت رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) بر این بود که دو دست مبارک خود را به همان­گونه که بینوای درمانده با دلی شکسته و خضوع [تمام] طعام می­طلبد بالا می­برد و دعا می­فرمود.»[16]

 

   از امام حسین علیه السلام نقل شده که فرمود: «هر کس به قبرستان وارد شود و بگوید: خدایا، ای پروردگار این ارواح فانی شده و اجساد تباه گشته و استخوانهای پوسیده­ای که با ایمان به تو از دنیا رفته­اند، اکنون از جانب خود نسیم و بوی خوش راحتی و از جانب من تحیّت و سلام بر آنان فرود آور. خداوند به شمار همه­ی خلایق از آدم تا قیام قیامت حسنات برای او بنویسید.»[17]

 

   شیخ طوسی با سند خود نقل کرده که امام حسین علیه السلام فرمود: «برای چشم با ایمان حلال نیست که ببیند خدا معصیت می­شود و او دگر سو را بنگرد مگر اینکه گناه را دگرگون سازد و از بین ببرد»[18]

 

   در روایتی از امام حسین علیه السلام آمده: «دو نفر با هم اختلاف پیدا کردند یکی از آنان به دیگری شتری فروخته بود و با او شرط کرده بود [که در زمان نحر شتر] سر و پوست این حیوان از آن او [فروشنده] باشد. اما زمانی که شتر نحر شد آنها با هم [بر سر پوست شتر و سر آن] اختلاف پیدا کردند. پس جهت حل و فصل خصومت خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام رسیدند؛ [پس از اقامه دعوا نزد حضرت علیه السلام] ایشان حکم کردند که به مقدار سر و پوست شتر، فروشنده با خریدار شریک است.»[19]

 

   نقل شده «روزی جمعی از دوستان سیدالشهداء وارد منزل آن حضرت علیه السلام شدند آنان در منزل امام علیه السلام فرش­ها و پرده­های نو مشاهده کردند پس گفتند: در منزل شما چیزهایی می­بینیم که در خانه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) نبود امام علیه السلام فرمود: ما با زنانی ازدواج کردیم که عادت ما آن است که مهریه زنان را پس از ازدواج به آنها بپردازیم و چون همسران ما امکانات مالی پیدا می­کنند برای خود لوازم خانه می­خرند اینها به ما تعلق ندارد.»[20]

 

   در روایتی از امام حسین علیه السلام آمده: «کاری مکن که از آن پوزش بخواهی زیرا مؤمن نه بد می­کند و نه عذر می­طلبد و منافق هر روز بد می­کند و عذر می­خواهد.»[21]

 

   از امام حسین علیه السلام روایت شده که فرمود: «از سوگند بسیار بپرهیزید زیرا قسم آدمی از چهار خصلت سرچشمه می­گیرد: یا به سبب خواری­ای است که در خود می­یابد و این احساس ذلت او را بر تصدیق مردم [به وسیله قسم] برمی­انگیزد و یا از ناتوانی در منطق است که سوگندها را پر کننده خلأها و پیوندساز سخنان بی­ربط خود می­کند و یا به جهت بدبینی­ای است که از مردم نسبت به خود سراغ دارد و می­داند که سخنش را جز با سوگند نمی­پذیرند و یا از آن­روست که  زبان خود را بی­اندیشه به کار می­گیرد.»[22]

 

   نقل شده «شخصی نزد امام حسین علیه السلام از کسی غیبت کرد؛ امام علیه السلام فرمود: ای فلانی دست از غیبت بردار؛ زیرا غیبت، نان خورش سگهای دوزخ است.»[23]

 

   نقل شده که «امام حسین علیه السلام پیش از یکی از سفرهایش به منادی فرمان داد تا ندا دهد: کسی که بدهکاری دارد در این سفر با ما همراه نشود. مردی گفت: زن من تعهّد نموده که بدهی­ام را بپردازد؛ حضرت علیه السلام فرمود: ضمانت زن که دستش بسته است [کاری از او بر نمی­آید] چه ارزشی دارد؟»[24]

 

    امام صادق علیه السلام به واسطه اجداد بزرگوار خود علیه السلام از امام حسین علیه السلامروایت فرمودند که: «همانا رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) با سوگند و یک شاهد عادل قضاوت فرمود و علی علیه السلام (نیز) در عراق بر همین مبنا قضاوت می­کرد.»[25]

 

   نقل شده که از «امام حسین علیه السلام پرسیدند: ادب چیست؟ فرمود: «این است که از خانه­ی خود بیرون آیی و با هیچ کس برخورد نکنی مگر آنکه او را برتر از خود ببینی.»[26]

 

   امام رضا علیه السلام به واسطه اجداد بزرگوار خود علیه السلام از امام حسین علیه السلام نقل کرده­اند که ایشان فرمود: «هرگاه دندانها را خلال می­کردیم امیرمؤمنان علیه السلام به ما دستور می­داد تا آب نیاشامیم مگر آنکه دهان خود را سه بار شسته باشیم.»[27]

 

   امام حسین علیه السلام فرمود: «شکرگزاری تو برای نعمت پیشین، نعمت تازه را سبب می­شود.»[28]

 

   از اباعبدالله الحسین علیه السلام نقل شده که فرمود: «سلام هفتاد حسنه دارد شصت و نه حسنه از آن سلام کننده و یکی از آن جواب دهنده سلام.»[29]

 

   امام حسین علیه السلام فرمود: «کسی که لباس شهرت بپوشد خداوند در روز قیامت از او روی برمی­گرداند.»[30]-[31]

---

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: